EUCHARYSTIA

Projekt graficzny i wykonanie: Bartosz Feldek

                                      Z Kodeksu Prawa Kanonicznego
                                   Najbardziej czcigodnym sakramentem jest
                                   Najświętsza Eucharystia, w której sam Chrystus
                                   Pan jest obecny, ofiaruje się oraz jest
                                   spożywany i dzięki której Kościół ustawicznie
                                   żyje i wzrasta. Ofiara eucharystyczna, pamiątka
                                   śmierci i zmartwychwstania Pana, w której
                                   uwiecznia się Ofiara Krzyża, jest szczytem i
źródłem całego kultu oraz życia chrześcijańskiego; oznacza ona i sprawia
jedność Ludu Bożego, przez nią buduje się Ciało Chrystusa. Pozostałe
bowiem sakramenty i wszystkie kościelne dzieła apostolatu mają związek
z Najświętszą Eucharystią i ku niej są ukierunkowane (kan. 897).

Wierni powinni z największym szacunkiem odnosić się do Najświętszej
Eucharystii, biorąc czynny udział w sprawowaniu najczcigodniejszej
Ofiary, z największą pobożnością i często przyjmując ten sakrament i
adorując Go z najwyższą czcią. Duszpasterze wyjaśniając naukę o tym
sakramencie powinni starannie pouczać wiernych o tym obowiązku (kan.
898).

Każdy ochrzczony, jeśli tylko prawo tego nie zabrania, może i powinien
być dopuszczony do Komunii świętej (kan. 912).

Dzieci wtedy można dopuścić do Komunii świętej, gdy posiadają
wystarczające rozeznanie i są dokładnie przygotowane, tak by
stosownie do swojej możliwości rozumiały tajemnicę Chrystusa oraz
mogły z wiarą i pobożnością przyjąć Ciało Chrystusa (kan. 913 §1).

Jednakże dzieciom znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci wolno
udzielić Najświętszej Eucharystii, gdy potrafią odróżnić Ciało Chrystusa
od zwykłego chleba i mogą z szacunkiem przyjąć Komunię świętą (kan.
913 §2).

Jest przede wszystkim obowiązkiem rodziców oraz tych, którzy ich
zastępują, jak również proboszcza troszczyć się, ażeby dzieci, po
dojściu do używania rozumu, zostały odpowiednio przygotowane i jak
najszybciej posiliły się tym Bożym pokarmem, po uprzedniej
sakramentalnej spowiedzi. Do proboszcza należy również czuwać nad
tym, by do Stołu Pańskiego nie dopuszczać dzieci, które nie osiągnęły
używania rozumu albo jego zdaniem nie są wystarczająco przygotowane
(kan. 914).

Do Komunii świętej nie należy dopuszczać ekskomunikowanych lub
podlegających interdyktowi, po wymierzeniu lub deklaracji kary, jak
również innych osób trwających z uporem w jawnym grzechu ciężkim
(kan. 915).

Kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie powinien bez sakramentalnej
spowiedzi odprawiać Mszy świętej ani przyjmować Komunii świętej,
chyba że istnieje poważna racja i nie ma sposobności wyspowiadania
się. W takim jednak wypadku ma pamiętać o tym, że jest obowiązany
wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar
wyspowiadania się jak najszybciej (kan. 916).

Kto przyjął już Najświętszą Eucharystię, może ją ponownie tego samego
dnia przyjąć jedynie podczas sprawowania Eucharystii, w której
uczestniczy, z zachowaniem przepisu kan. 921 §2 (kan. 917).

Jak najbardziej zaleca się, ażeby wierni przyjmowali Komunię świętą
podczas sprawowania Eucharystii. Proszącym jednak o nią dla słusznej
racji poza Mszą świętą, należy udzielić, zachowując obrzędy liturgiczne
(kan. 918).

Przystępujący do Najświętszej Eucharystii powinien przynajmniej na
godzinę przed przyjęciem Komunii świętej powstrzymać się od
jakiegokolwiek pokarmu i napoju, z wyjątkiem tylko wody i lekarstwa
(kan. 919 §1).

Osoby w podeszłym wieku lub złożone jakąś chorobą, jak również ci,
którzy się nimi opiekują, mogą przyjąć Najświętszą Eucharystię,
chociażby coś spożyli w ciągu godziny poprzedzającej (kan. 919 §3).

Każdy wierny po przyjęciu Najświętszej Eucharystii po raz pierwszy ma
obowiązek przyjmować ją przynajmniej raz w roku (kan. 920 §1).

Ten nakaz powinien być wypełniony w okresie wielkanocnym, chyba że
dla słusznej przyczyny wypełnia się go w innym czasie w ciągu roku (kan.
920 §2).

Wierni znajdujący się z jakiejkolwiek przyczyny w niebezpieczeństwie
śmierci, powinni być umocnieni Komunią świętą na sposób Wiatyku (kan.
921 §1).

Chociażby tego dnia przyjęli już Komunię świętą, to jednak bardzo się
zaleca, aby - znalazłszy się w niebezpieczeństwie śmierci - otrzymali
ponownie Komunię świętą (kan. 921 §2).

Gdy niebezpieczeństwo śmierci trwa dłużej, zaleca się, aby Komunia
święta była udzielana wielokrotnie, w poszczególnych dniach (kan. 921
§3).

Udzielenia Wiatyku chorym nie należy zbytnio odkładać. Duszpasterze
powinni pilnie czuwać nad tym, by chorzy byli posilani wtedy, gdy są
jeszcze w pełni świadomi (kan. 922).

Wymagane dokumenty do przyjęcia Pierwszej Komunii św.:
- akt chrztu świętego

Przygotowanie do Pierwszej Komunii św. odbywa się w parafii miejsca
zamieszkania. W wyjątkowych sytuacjach może odbyć się w innej parafii
po otrzymaniu pisemnej zgody swojego ks. proboszcza.