POKUTA

Projekt graficzny i wykonanie: Bartosz Feldek

                                  Sakrament pokuty i pojednania jest to
                                  sakrament ustanowiony przez Chrystusa w
                                  Kościele, w którym mocą Ducha Świętego,
                                  grzechy po Chrzcie popełnione, szczerze objęte
                                  żalem i wyznane spowiednikowi z wolą poprawy,
                                  zostają przez Boga odpuszczone mocą
                                  absolucji kapłańskiej.
Oznacza, to że grzesznik przystępujący pod wpływem Ducha Świętego
do Sakramentu Pokuty, winien na pierwszym miejscu nawrócić się do
Boga całym sercem. To wewnętrzne nawrócenie serca, które obejmuje
żal za grzechy i postanowienie podjęcia nowego życia, wyraża się
poprzez wyznanie grzechów Kościołowi, przez zadośćuczynienie i
poprawę życia. Pan Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za
pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.
Pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa jest sakrament pokuty
zwany często spowiedzią, sakramentem pojednania czy też
przebaczenia. Jezus w wieczerniku, kiedy ukazał się apostołom,
„tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym
odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im
zatrzymane” (J 20,22-23).
Grzech jako łamanie, nie zachowywanie Bożych przykazań jest przede
wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on
równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi
przebaczenie ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co
wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i
pojednania.
Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od
miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i
równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc,
zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością,
przykładem i modlitwą.
Sakramentu ten ukazuje z jednej strony „akty penitenta” (żal,
wyznanie grzechów, postanowienie poprawy) razem z rozgrzeszeniem
kapłańskim, z drugiej zaś właściwe temu Sakramentowi skutki, a
mianowicie to, że Sakrament:

- dokonuje pojednania z Bogiem, odpuszcza grzechy po Chrzcie
popełnione, przywracając lub pomnażając
Łaskę Uświęcającą;
- odpuszcza karę wieczną i przynajmniej część kary doczesnej;
- przywraca zasługi osobiste, jakie człowiek traci przez grzech
śmiertelny;
- pomnaża i daje łaski uczynkowe do poprawy życia, lepszego spełniania

własnego powołania życiowego
i charyzmatów w Kościele.

Moralnym obowiązkiem chrześcijanina jest stała formacja swego
sumienia. Wynika to z obowiązku rozwoju własnej świętości, jak też
obowiązku formowania sumienia zgodnie z właściwymi normami
moralnymi. Uzasadnieniem powinności poznania stanu swego sumienia
jest świętość i integralność Sakramentu pokuty i pojednania.

Zanim katolik przystąpi do konfesjonału, by otrzymać rozgrzeszenie
powinien spełnić następujące warunki:

1. rachunek sumienia
2. żal za grzechy
3. mocne postanowienie poprawy
4. szczera spowiedź
5. zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu